I ka mosha këto gjëra!…
Një plak si zakonisht po rrinte në lulishte. Një çift më tej putheshin për hesap të tyre.
Vajza që pa plakun paksa të habitur i tha:
-Xhaxha, mos u habit, i ka mosha këto!…
S’kaloi pak dhe Xhaxhait i shpëtoi një p… jo e vogël.
-Xhaxha, ç’qe kjo që bëre!? – tha vajza.
-Epo, mosha, moj bijë, i ka mosha këto gjëra! – ia ktheu plaku tërë seriozitet.
Po ta jap me këmbë, se këto këmbë do ta kërkojnë
Për të blerë një thes misër një fshatar i kërkoi tregtarit borxh një napolon. Tregtari nxori nga xhepi napolonin, hoqi çorapen, futi napolonin në mes të gishtave të këmbës dhe ia zgjati këmbën fshatarit.
-Pse ma jep me këmbë!? – i tha i fyer fshatari.
-Se këto këmbë do të bredhin që ta marrin borxhin – iu përgjigj tregtari, i djegur kushedi sa herë nga këto lloj borxhesh.
Me këtë nënë që kini ju, nuk u lë asnjëherë pa baba!
Vendimi që mori e shoqja për të shkuar në emigracion u prit mirë nga gruaja, por u kundërshtua nga fëmijët.
-Mos ik, baba, boll kemi ato që kemi, me kë do të rrimë ne, na merr malli! – iu lutën fëmijët.
-Mos u mërzitni, se me këtë nënë të zonjë që kini ju, nuk u lë asnjëherë pa baba!…
Do ta shij me pelën tuaj…
Një fshatar po lëronte tokën me gomar. Kalon aty afër një fshatar tjetër nga fshati fqinj, përtej lumit, hipur në kalë. Pas përshëndetjes së rastit, ai i kalit i thotë atij që po lëronte:
Meqë lëron tokën me gomar,
Mos të mbiftë asnjë farë…
Fshatari tjetër nuk e la fjalën të binte në tokë, por, menjëherë, po me bejet ia ktheu:
Kur ta korr e ta bëj duaj,
Do ta shij me pelën tuaj…
Kujdes, nënë, mbaj radhën!…
Një ditë dy vëllezër shkuan te varri i nënës
Djali i madh duke vendosur lulet, i thotë:
-Ah, moj nënë e dashur, sa jemi malluar, si duron për ne? Po edhe ne po plakemi, dhe te ty do vijmë!
Vëllai tjetër, më i vogël, kur dëgjoi këto fjalë të të vëllait, shpejtoi dhe thirri fort:
– Megjithatë, nënë, mbaj radhën!…
Pordha në qylaf
Qani Idërshai nga Rovica ishte martuar në Përrenjas dhe vajti te vjehrri për të marrë nusen, Dritën, që e kishte çuar në të parë.
Në darkë në muhabet e sipër i shpëton pa dashje një pordhë. U sikletos, por nuk e bëri veten.
Të nesërmen, kur po shkonte në Qafë të Dëvririt takon një udhëtar me mushkë ngarkuar.
-Nga je, or mik? – e pyet Qaniu.
-Nga Prënjasi – përgjigjet udhëtari.
-Prit pak- i thotë Qaniu, – dhe nxjerr një copë letër ku shkruan:
“I dashur Jonuz, atë pordhën që lëshova mbrëmë nuk e mora me vete, por e ke nën qylaf”!…