Abaz Aliu – Poezi nga Naim Frashëri

Naim FRASHERI

 

Engjëll! që m’u qasë pranë

Nga i madhi Zot,

Pse më rrëfen Qerbelanë?

A do të derth lot?

 

Moj fush’e Qerbelasë!

Që më rri ndër sy,

Plot me gjak t’Ali-Abasë,

Vallë ç’ësht’ ay?

 

Ç’ësht’ ay që shkon kaluar,

Ikën si veriu,

Me dy-tri foshnja nër duar?

Ësht’ Abas-Aliu!

 

Shpije foshnjatë në lumë,

Se s’durojnë dot,

I ka marrë etja shumë,

E qajnë me lot!

 

Ujët ua kanë prerë

Janë në shtrëngim,

Si të varfër e të mjerë.

Në zi, në hidhërim.

 

Më ç’do an’ i ka rrethuar

Kombi faqezi,

Komb’i lik i xnallëkuar,

Posi mizëri!

 

Nëpër mest të ushtrisë

Të armikut shkon,

Si ëngjëll i Perëndisë,

Nd’erë fluturoni

 

Shigjetat si breshërimë

I vinë ngado,

Ay po si vetëtimë

Ikën nëpër ’to.

 

Shërbëtor’e njerëzisë

Shigjeta s’e çpon

Edhe nder’e trimërisë

Zoti e mburon.

Ç’ikën ay kal’i shkretë,

Mi dhe nuk shkel

Nga potkonjtë q’ikën shpejtë

Zjar e flak’i del!

 

moj kafshëz e uruar,

Mos shkel për mi dhë.

Se’shtë gjaku i bekuar,

Ikë nëpër rë!

 

Frat, o more lum’i shkreti

Mos këndo pa qaj,

Derth lot e rënko për jetë,

Mos qesh paskëtaj.

 

Se Hysejn’e Fatimesë

Me faret të ti,

E vranë komb’i pabesë,

Kombi faqezi.

 

Abas Aliu zu’ Tomorë,

Erdhi afër nesh,

Shqipërija s’mbet e gjorë,

Se Zoti e desh.

 

Hysejni desh njerëzinë,

Dhe për të u vra,

Për të shpëtuar njerinë

Ra nde Qerbela.

 

Hysejni ’shtë dashurija

Që fatbardhëson,

Buron soje miqësija,

Që na lartëson.

 

Jeziti ’shtë egërsirë,

Që sjell ligësi,

Dhe s’del soje pun’e mirë

Po dëm edhe zi.

 

Kushdo që bën mirësinë

E ka njerëzi

Ka besuar Alinë,

Dhe udhën e ti.

 

Gënjeshtra ’shtë Mavijeja,

Që prish edhe sot,

E drejta ’shtë Fatimja,

Dhe i madhi Zot.

 

E liga është Mervani

Që nxin e shkretën,

Djallëzija ’shtë Syfjani,

Që dhe sot dërmon.

 

Imamëtë dymbëdhjetë

Nga der’e Aliut,

Hoqn’e vuanë ndë jetë

Por nder të njeriut.

 

Zotërinj! ju qofsha falë!

Që hoqtë për ne,

Na latë vetëm një fjalë

Për bes’e fe.