Balil Gjini: Në panairin e Librit
E shikoj sërish në panair.
I lumtur, triumfues, gjithë siguri. Ka botuar gjithsej njëqind e tetëdhjetë e shtatë libra. Sapo ka botuar edhe një tjetër.
I pandalshëm. Ngjitet drejt asaj që e quan majë. (Po unë e di se në këtë ngjitje i dridhen leqet e këmbëve prej dyshimeve.)
Sa herë e shoh më shfaqet para syve një skenë makabre.
Të gjithë tituj e librave të tij, shumëzuar me nga dhjetë kopje, duhet t’i mbajë diku në një raft, tek dhoma e gjumit. Bëhen rreth dy mijë. Me një peshë elefantërore. I sheh, i përkëdhel, buzëqesh me vete.
Po unë parafytyroj sikur andej, nga ora dy e natës, bie një tërmet që shundullon gjithçka. Librat bien nga rafti dhe me peshën elefantërore, e zënë autorin nën vete. Vdes. Një rrëke gjaku i rrjedh nga buzët. Po mua më duket si një rrëke buzëqeshjeje. Të paktën ka vdekur i lumtur. E kanë vrarë vetë veprat e tij.
Fshij sytë. Jo.
Është aty, në panair. Me të qeshurën e vet molepsëse, shikon majtas, djathtas.
Sa e bukur i duket bota!