Dule Kalemi: “Të fala” Nemce Hitlerit, nga Sulo Kapinova!…
Një nga ngjarjet që do të mbetet e pashlyer nga kujtesa e banorëve të Vlushës dhe të Krushovës në Skrapar është masakra që bëri gjermani më 11 dhe 12 janar të vitit 1944, ku u pushkatuan në sy të grave e të fëmijëve 74 fshatarë të pafajshëm, udhëtarë që u gjetën në rrugë, italianë të mbetur nga lufta, partizanë të plagosur në malin e Krushovës etj.
22 burra u vranë në Vlushë, një ndër ta, Sekadin Borri mbeti i gjallë mes kufomave dhe të tjerët u vranë në tyrben e Krushovës një ditë më pas. Në Krushovë u vranë 52 e veta nga Kapinova, Krushova, Potomi, u vranë edhe 6 italianë dhe partizanë. Shpëtoi mes të pushkatuarve, Vesel Turbëhova dhe Sulo Kapinova.
Një dëshmitar okular, Dule Kalemasi, ndjesë pastë, tregonte jo pa dhimbje dhe emocion, skenën e asaj dite:
“Përpara mekami kishte një oborr të vogël dhe në fund të tij ishte një humnerë e thellë dhe e rrezikshme. Gjermanët këtu, në këtë dhomë të vogël futën jo pak, por 40 veta, të shtrënguar si sardelet në kuti.
Sa filloj të erret rojet i nxirrnin për krahu, dhe në fund të oborrit u jepnin nga një plumb kokës, duke i rrokullisur në humnerë.
Në grupin e këtyre fatkeqve ishte dhe Sulo Kapinova, i vëllai i tij ishte partizan. Sulua ju propozon shokëve që t’u hidhen rojeve, t’u marrin pushkët dhe të luftojnë me ta.
“Ejani se po na vrasin si lepuj!” – thotë ai edhe këmbëngul. Ata nuk e dëgjuan, madje në vend të përkrahjes merr ofendime.
Kur i erdhi radha Sulos, e çuan në oborr . Ai u dha një të shtyrë dy ushtarëve dhe u hodh në humnerë mbi të vrarët. Mbasi shpëtoi nga rreziku, u hodh në shpat, karshi mekamit dhe u thërriste shokëve dhe me emër, një pjesë të tyre i kish fshatarët e tija.
– Ju thërret Suloja, o Sulua!! Bëjini të fala Hitlerit kur të vini në atë botë! A doni më, thërriste ai, a më hani munë, o ngordhalaqët e dreqit!
Kjo mesele u mbyllë me 40 të vrarë me gjithë (Sulon).
Suloja trumbetonte se doli fjala e “Çoban Babait, se në 40, një do shpëtojë”.
Dhe ja, unë shpëtova – thoshte ai”.