Gjethurinat
Gjithçka rifillon nga e para, me stinën tjetër
Sefedin Çela
Ja, ke marramendje, ecën si somnambul e të duket se ke ngecur me veten tënde, një asgjëbërës koti! Hallakatur rrjeteve sociale huazon prej tyre një aforizëm të tipit “mos e merr kurrë seriozisht jetën, nëse do të dalësh gjallë prej saj”. Pas kësaj shton nga vetja: “Ke mend pa të merren mendtë”! Kur vren se ende ruan sensin e humorit thuaj “Hajt, je mirë”!
Epo, duhet të mësohesh me pleqërinë, si mësohesh me ciklin e stinëve të vitit. Nuk bën t’i sulesh moshës nga që është më lehtë të shfrysh se sa të përpiqesh të ndreqësh a të falësh. Nuk bën të ngatërrosh jetën tënde me supën djegëse. Vetëm se djeg nuk është piper e tëra, ngaqë, prej dhimbjes, nuk do të kujtohesh çfarë tjetër ka brenda. Tani, po të duash, ia mbath nga sytë këmbët, ikën si turist nga shtëpia e mund të flesh në një thes gjumi: po të duash mund të shohësh gjithë natën yjet, ose të shohësh ëndrra me sy hapur!
Aq është, sa të mundësh veten, pastaj rikthehesh e zbulon se nuk ke qenë kurrë vetëm: të flasin muret, sirtarët, albumet, tringëllijnë enët e kuzhinës. Sheh gjëra që s’i ke parë, ose gjëra që s’i ke vënë re më parë. Gjërat që sheh do dhe t’i prekësh, t’i ndjesh se janë e si janë. Të gjesh te supa ç’ka tjetër veç piperit. Të ngjerosh supën e të ndjesh shijen. “Në fund, dy maja gishtash kripë!”. Të të pëlqejë se je gjallë. Të kujtosh se këdo që ke pasur pranë ka zbuluar te ty më të mirën, atë që as vetë nuk dije se e kishe…
Një abetare e edicionit me faqen e ilustruar “Halla bën petulla”. Dy shtiza në sythat e një pupe leshi ngjyer me lëvore arre mbetur përgjysmë, lëmshi e syzet, bashkë në një kuti. Fletore bukurshkrimi me dy vija të ngushta në mes. Dëftesa notash nga klasa e parë në të katërtën e të dy fëmijëve. Një shënim me laps plumbi, me zemra të vogla mbi i dhe ë: “Mos harro, hiq tavën nga furra”.
Fotografi në plazh, nga ato që i sheh shpesh po nuk ke dëshirë t’i postosh. Kopje e skedës shëndetësore të vaksinave bërë në vite nga djali e vajza. Krehër katror me dhëmbëza nga të dy anët, me një fije të argjendtë floku midis. Këllëf jastëku me një njollë gjumi, lënë në një vend ku mund të gjendet lehtë. Kartë-pecetë me buzëkuq (Lyhet buza e sipërme, bashkohen të dyja buzët, njëra ngjyros tjetrën, një shikim shkaras në pasqyrë e kaq, ky është riti!). Dy mbajtëse qirinjsh njëra me flutur e tjetra me luludielli, punuar me metal të rrahur.
Një orë e punuar në dru, sipas modelit prej buke të orës së Pragës. Top bejsbolli e dorezë bejsbolli, sjellë nga ana e anës nga Tristani. Servise çaji me filxhanë e pjata bojëqielli. Një nuse pashkëz e vogël që të kujton sa lojëra bën fati. Përparëse amvise varur prej kur në aneks. Flutur me magnet ngjitur në derën e frigoriferit. “Modele”, vizatuar në A4 nga Lora. Foto të fëmijëve e fëmijëve të fëmijëve.
Një inventar i tërë me dëshmi të vogla e të mëdha, të panumërta, të prekshme, të përditshmërisë të një jete të tërë, të atyre që janë larg e i ndjen si të jenë këtu, të atyre që ke për rreth, edhe të atyre që nuk kthehen më. Të atyre që ke dashur e do e të atyre që të kanë dashur e të duan.
Rrugica pranë shtëpisë është mbushur me gjethurina ngjyrë ari, dëshmia më e fundit, e ditës: ka trokitur vjeshta! Gishtërinjtë e duarve janë gjithë artit të shfaqur.
Marramendja e ngërçi në ecje janë sinjale të problemeve me shëndetin. E pastaj? Jeta ngjan me stinët, ndërrohen njëra pas tjetrës. Pas gjethurinave të arta, troket dimri. E kam vërtetuar se kështu ka ndodhur 74 herë rresht. Kështu do të ndodhë e për herë të 75-të. Duhet parë përtej dimrit. Gjithçka rifillon nga e para, me stinën tjetër.
Të jetosh do të thotë të guxosh. Mijëra dëshmi të mëdha e të vogla në mure, sirtarë, dollapë, rafte, në mos si armë, qoftë dhe si paterica, të ndihmojnë të bësh betejën tënde, të qëndrosh në këmbë, të ecësh drejt stinës tjetër!