Medi Koxhaj, si na iku në mes të dollisë, për të mos na prishur festën dhe për të mbetur i pavdekshmëm në zemrën tonë!?…
Ai u nda nga kjo jetë më 31 dhjetor, në natën e festës, pa prishur gëzimin miqve e shokëve, “zgjodhi” këtë ditë për të na kujtuar se festa nuk ka kuptim pa dollinë e sakrificave dhe atyre që nuk kursyen asgjë për një botë më mirë dhe më të qeshur, natyrisht.
Naim Zoto
Plot 10 vjet më parë, rreth mesditës së fundit të vitit, pra, më 31 dhjetor 2015, ndërsa desha të futesha në rrjetet sociale për të shkëmbyer urimet e rastit, nuk e di pse u frenova.
Prej disa muajsh, miku e kolegu ynë, Medi Koxhaj, dukej se po e humbte betejën me sëmundjen. Ta marr edhe një herë Edin në telefon dhe ta pyes, thashë. Para disa ditësh, kur shkuam në spital për ta parë, tok me Bujarin, miku ynë i përbashkët, i pata thënë me humor: “Kurajo, Medi bej! Baba Tomorri dhe Abas Aliu është me ty!”.
Bujar Karoshi, Mehdi Koxhaj dhe Naim Zoto
Mirëpo ajo që më tha në telefon Edi, mik i afërt i Mediut, më trishtoi: Të paktën, të shtyhej edhe një ditë, më saktë një natë, sa të kalonte festa e Vitit të Ri.
Nuk qe e thënë. Ndërsa po postoja në kutinë postare të miqve të mi kartolinën e Vitit të Ri, vërejta se ndër të parët që më shkroi në inbox ishte gazetari Tan Kokona. Nuk më kthente përgjigje për urimin, por më dha mandatën: “Mediu na la. Varrimi nesër në orën 11.00. Tufinë. Lajmëro miqtë!”.
Për disa minuta mbeta i shastisur para kompjuterit. Të ikë njeriu në moshën më të mirë (atë vit mbushte 56 vjeç), kur sapo i kishte vënë punët në vijë?!
Shkrova një status në FB, i cili niste me pyetje: “Ike, Medi bej!?… Në këtë natë feste për shumëkënd dhimbja për ty do të jetë më e madhe. Më të mirët ikin më shpejt, thotë diku Heminguej!”. Në fakt, sentenca e shkrimtarit të madh “të brezit të humbur” është modifikuar disi, sepse ai thotë: “Më të mirët vriten…”.
Nuk besohej vdekja e mikut tonë, edhe pse, në mos gaboj, kishte rreth 5 vjet që pothuaj shumica e botuesve, gazetarë, miq e shokë të Mediut e dinin diagnozën fatale të sëmundjes së tij. Madje, në një lloj mënyre, ne e kishim pranuar këtë vdekje të shokut tonë: s’ka shpëtim; nuk shpëtoi dot as Steve Jobs! I vetmi që nuk e pranoi asnjëherë vdekjen ishte vetë Medi Koxhaj! Dhe ky nuk është konstatim figurativ, as nga ato vlerësime që jepen rëndom pas vdekjes së dikujt.
Në rastet e disa sëmundjeve të pashërueshme, kur edhe ekipet më të mira mjekësore dhe barnat më të fuqishme “kapitullojnë”, pjesa e mbetur e jetës mund të kthehet në një sfidë; i sëmuri mund të shfaqet me të gjitha cilësitë apo dobësitë, me mbarësitë apo mbrapshtitë e tij. Në një provë të tillë u vu Medi Koxhaj, një nga gazetarët më të mirë që ka pasur dikur “Zëri i Popullit”, një nga themeluesit e industrisë së re të shtypshkrimit në kushtet e tregut të lirë, një nga të paktët biznesmenë që e modeloi biznesin sipas vetes dhe nuk u tjetërsua nga fitimi dhe paraja.
Bir i një prej familjeve më të vuajtura e më të munduara të Skraparit, pa asnjë kapital financiar apo politik, i pa-inkuadruar në asnjë nga klanet e vjetra apo të reja që ruajnë monopolet, Medi Koxhaj, pasi krye me rezultate të shkëlqyera të gjitha nivelet e shkollave dhe u diplomua ekonomist, me punën dhe përkushtimin e vet ngriti hap pas hapi dhe sakrifice pas sakrifice një nga shtypshkronjat më të mëdha në vend, “AlbPAPER”, tek ish-Poligrafiku.
Ndonjëherë më tregonte aventurat e fillimit të biznesit në vitet ’90, kur flinin rrugëve në karroceritë e maunave ngarkuar me letër apo në kapanonet e ftohta të shtypshkronjave. Por këto e shumë të tjera nuk mund të krahasohen me ditët që pasuan kur në trupin e tij u konstatua sëmundja e rëndë.
E kam takuar në një nga ato ditë të vështira. Sapo ishte kthyer nga Stambolli, ku çdo fundjavë shkonte për kimioterapi. Nga aeroporti vinte direkt e në shtypshkronjë. “Të lutem, më thotë, a mund të ma bësh më shpejt pagesën për librat që të kam shtypur?”. Nuk ma kishte thënë kurrë këtë, përkundrazi, shprehja e tij e zakonshme ishte: “Mos u vur në siklet! Kur t’i bësh!”.
Pati marrë një kredi të madhe për të përballuar tërheqjen e ortakut dhe riorganizimin e biznesit, ndërkohë shpenzimet për kurimin në një nga klinikat e Stambollit, kuptohet, ishin sfilitëse, pa folur pastaj për pagesat për shkollimin e vajzës dhe djalit. Më recitonte vargjet e Naimit: “Punë-punë natë e ditë/ që të shohim pakëz dritë”. Dhe pastaj më kthehej me buzën në gaz: “Naim bej! Naim bej Frashëri e ka thënë këtë për Medi beun, d.m.th., për mua, jo për ty!”.
Pas dy orësh, kur e merrja në telefon dhe e pyesja, më thoshte: “Ke të fala nga Lasgush Poradeci!”. D.m.th., nga Stambolli në Tiranë, dy orë kontrollonte punën në shtypshkronjë dhe, mbrëmjeve, do e gjeje shpesh në Pogradec apo Sarandë!
Ku e gjente këtë optimizëm dhe këtë energji ky njeri, thosha. Ndoshta, sepse e dinte që koha nuk i premtonte shumë, ndoshta se i duhej të kryente disa detyra që i pati vënë vetes. Apo sepse vetëm puna i sillte kënaqësi dhe vetëm atë dinte të bënte?
Jo, Mediu kishte plot miq e shokë; ishte i shoqërueshëm dhe sakrifikonte për të tjerët, për të mirën, për progresin. Ai nuk punonte “për inat të tjetrit”, përkundrazi, ai punonte me të tjerët dhe sakrifikonte për të tjerët. Ai nuk ishte në garë as për pasuri, as për pará dhe as për t’u ngritur mbi të tjerët dhe në kurriz të tjetrit. Ai ishte në garë me kohën dhe me jetën.
Nëse vdiq më 31 dhjetor, në natën e festës, kjo nuk është “tradhti” e tij, as për t’u prishur gëzimin miqve e shokëve. Ai vdiq në këtë ditë për të na kujtuar se festa nuk ka kuptim pa dollinë e sakrificave dhe atyre që nuk kursyen asgjë për një botë më mirë dhe më të qeshur, natyrisht.
Apo jo, Medi bej!