Në kujtim…
Sefedin Çela
Ka ndodhur pa tregohet.
Kishte rënë rrufeja disa herë rresht në të njëjtin vend. Kur ra për herë të fundit i zoti i shtëpisë nuk u ndodh aty.
Nuk kishte çfarë t’i merrte më rrufe tjetër.
Fqinjët u ndodhën ngushtë: si t’ia thoshin?
I’a them unë, mori përsipër dikush që kishte provuar çdo të thotë të të bjerë rrufeja e të të marrë ç’të gjejë përpara.
Atij i kishte mbetur vetëm mëndja!
– Ke gjysh e gjyshe ti, mo? – pyeti këtë që i ra rrufeja së fundi.
Ky ngriti kokën i hutuar.
Këtë ke, – i tha duke i treguar brylin.
Po nënë e baba ke ? Si unë, këtë ke, – i tha dhe i tregoi përsëri brylin.
Po grua ke? – e pyeti në fund.
Kam njëckë, – tha halleshumi.
E kishe, po tani këtë ke, si unë, – tha dhe i tregoi përsëri brylin.
I rrahu supin dhe i tha:
Ruaj dhitë e mendjes . Pa to nuk kupton ku je e kush je. Ke shumë gjëra që do, pra ke shumë dhe për të humbur!
Bëj si unë ,- i tha, – duro, mbaj atë që nuk e mbajti as guri.
Ka ndodhur pa tregohet.
Si sot 12 dhjetor, dhjetë vjet më parë, edhe unë humba njëckën time.
Kisha provuar humbje e dhimbje radhë. Kjo ishte ndryshe. Nuk isha i sigurtë a do t’ia dilja.
M’u kujtua kjo historia e mësipërme: o njeri, mos harro se ke shumë dhimbje e dashuri përpara, fëmijët, nipin e mbesën. Miq.
Ke shumë kujtime!
Të gjitha së bashku të mbajnë në këmbë!
Në dollap ende janë veshjet e rënda të dimrit. Të vena radhë në kremastar. Fustane e bluza.
Në sirtarët e kuzhinës letër alumini e letër për tava pjekjeje, rrotka me penjë me ngjyra, peceta me inicialet e emrave të secilit, të fëmijëve edhe një për vete, me V, të kuq të tharë buzësh…
Peshë e madhe për t’i mbajtur të gjitha këto. Duhet kurajo për t’i lënë mënjanë Nuk je i sigurt, je peng a të ndihmojnë!
U kam ardhur rrotull disa herë dje dhe sot këtyre fotografive, i kam shvendosur në kohë, në moshë. Më kujtohet se është po ajo.
Gjeta një foto kur ishte gjyshe, me fije të argjenta. Në një krëhër diku në sirtar është një fije e tillë prej vërteti.
Burrat mëngjërashë si puna ime i thinjin gratë.
I thinjin gratë që duan.
Atë foton me fije argjendi e vura diku në mes, me një dhimbje më shumë.
Ja, si sot, dhjetë vjet më parë. Dimër. Pa hënë. Pa mimoza!
Dhjetor 2023