Një takim i papërshkrueshëm me “skraparllinjtë e Dropullit”, miqtë e familjes sime
Astrit Korpa
E kam të vështirë t’i përshkruaj mbresat e një takimi të këtyre ditëve, si për kohën që ka kaluar prej mëse gjysmë shekulli, por edhe nga ndjesitë dhe emocionet që na krijoi.
Në vitet ’70 të shekullit të kaluar në Skrapar erdhën shumë mësues nga rrethet e tjera, nga Korça, Vlora, Elbasani, Gjirokastra, Berati etj.
Nuk dua të flas pë për punën dhe kontributin e tyre të madh në shkolla për përhapjen e dijes dhe të kulturës, por për një frymë iluminimi dhe civilizimi që ata suallën në fshatrat e Skraparit. Është pak të thuash që ishin heronj, një pjesë e tyre vinin nga familje të vjetra qytetare, një pjesë tjetër nga zona me një etnokulturë dhe mënyrë jetese tjetër nga ajo që gjetën në Skraparin e varfër ekonomikisht, por të pasur shpirtërisht.
Çudia është se ata u përshtatën shumë shpejtë. Meritë e tyre apo meritë e skraparllinjve?!
Kjo mund të hajë diskutime. Por unë themë se është meritë e ty dy palëve, që gjetën të përbashkët një shkëndijë të brendshme shpirtërore, njerëzore.
Ishte viti 1968 kur në fshatin tonë, në Leshnje, vjen një djalë i ri nga Dropulli, Grigor Bezati, dhe pas pak kohësh edhe e shoqja e tij, Antoneta. U ra të qëndronin aty për shtatë vjet me radhë.
Është prekëse ta them, por ata u përshtën aq mira me ne, sa futeshin pa teklif në qilaret dhe ashefet e shtëpive tona dhe merrnin vetë me dorën e tyre kur i kishte marrë uria. Uleshin këmbëkryq pranë zjarrit dhe bënin muhabet sikur ishin rritur aty. Në dasma, gosti, vakira i kishe të parët.
Lanë gjurmë të pashlyera jo vetëm në Leshnje, por edhe në Gostënckë e Vëlushë. Më pas shkuan në Grepckë, ku punuan edhe gjashtë vjet të tjerë.
Më kujtohet si sot ky çift i bukur, paksa të ndrojtuar respektoheshin në maksimum nga të gjithë fshatarët që mbanin lidhje me të gjitha moshat dhe ftoheshin në shtëpitë e tyre.
Ishin miq të mire, i kishim si të shtëpisë, të lidhur në një miqësi të fortë me të gjithë ish-nxënësit e familjet e tyre, prandaj sot, pas gati 50 vitesh ne ndodhemi si miq në shtëpinë e tyre në Goranxi, bashkë me gruan time, Donikën.
Nuk kam fjalë si ta përshkruaj atë pritje aq të ngrohtë shumë vllazërore të Netës e Gorit, që e deshën aq shumë Skraparin. Ata thonë sot me plot gojën se jemi krenarë për ata njerëz që gjetëm si në Leshnje e në Grepckë,por edhe kudo ku jetuam e punuam me skraparllinjtë
Jetën tonë më aktive i takon kohës që ishim në Skrapar, aty lindëm edhe dy djemtë, që sot kanë bërë familjet e tyre. Ndihemi pa asnjë kompliment e zmadhim si skraparllinj.
Me familjen tonë çifti Bezati kishin një lidhje shumë të afërt. Neta kujton nënën tonë të ndjerë, Nexhibean, kunatën tone, Shqipen, Beharin, si drejtor i shkollës, se si rrinte pa teklif te ne, punonte me ta edhe për të fshirë avllitë dhe katonjtë, pa le punët e kuzhinës.
Sot pas 50 e ca vjetësh, këtë mbrëmje, jam në këtë familje. E paharrueshme, mbresëlënëse!…
Gori dhe Neta tani janë në pension. Jetojnë në këtë fshat të madh e të bukur, në Goranxi, të mirë urbanizuar e të mrekullueshëm, që fatkeqësisht po boshatiset, ku edhe shkolla po shkon drejt mbylljes.
Djemtë, të dy jetojnë e punojnë në Athinë, ndryshe nga bashkëfshararët tjerë të ikur, çifti Bezati jeton në fshat në shtëpinë e tyre që e kanë ndërtuar vetë.
Kështu kaluam me Donikën një natë të mbushur me emocione për të kaluarën, me një tavolinë të mbushur plot, më shumë se me gatime, me një dashuri e respekt vllazëror të pa parë.
Edhe pse larg, me njëri-tjetrin, edhe pse me nacionalitete të ndryshme, Skrapari me Dropullin çuditërisht dhe mrekullisht, janë shumë afër shpirtërisht, kanë rrojtur njësoj, kanë vuajtur njësoj, kanë gëzuar njësoj.
Nuk i njohin erërat përçarëse nacionaliste.