Shënime nga Potomi: Varri që trembi vdekjen
Në qendër të ish-komunës së Potomit takoj disa të rinj, të cilët, kur i pyes për disa objekte që s’i shoh më, ngrehin supet. Nuk i dinë ku kanë qenë, dhe s’kanë se si, pasi ata kanë lindur tani, në kohën e demokracisë ose pak më përpara.
Ata nuk e dinë sa i bujshëm e i zhurmshëm ka qenë Potomi i tyre i para 25-26 viteve, sidomos qendra ku jemi tani. Është e kotë të vazhdoj me ta. Më duhet ndonjë më i moshuar, por s’po shoh, të më çojë te varri monumental i Qenam Gorçes.
Ky plak i zgjuar kur u afrua te të ’70-at hapi vetë varrin e tij, e bëri atë me pllaka guri të skalitura si varr perandori dhe e la ashtu të hapur duke pritur t’i vinte vdekja.
Një ditë aty ai gjeti kutullaç një gjarpër të madh të zi. “Yyy…lanet, i tha plaku gjarprit, ma paske zënë”!
Dhe hapi një varr tjetër, e bëri shumë herë më të bukur se i pari…dhe përsëri priste të vdiste. Por vdiq shumë vjet më vonë.
Pak kohë para se të jepte shpirt, u tha të afërmve: “A e dini pse e bëra varrin, jo se mu mbarua buka, po për të trembur vdekjen, dhe siç e shikoni, e tremba vërtet, unë s’do të rroja 200 vjet”! (Z. Hoxha)