Skraparlliu
Luman Caka
Veshur me shajak,
Opingat me tela,
Gunën përmbi supe,
Grykëholla te dera.
Bukën nëpër vite,
Në samar të mushkës,
Lindur dhe rritur,
Nën krismat e pushkës.
I lidhur me tokën,
Viteve në shekuj,
Si trupi me kokën,
I gjallë dhe i vdekur.
Bijtë e tu të vrarë,
Nëpër shkretëtëtirë,
Kurban për sulltanët,
Trimat më të mirë.
Mbretërit’ e botës,
Pa gjuhë ç’të lanë,
Shtatë vrima fyelli,
Ç’të qanin më parë.
Mbete në çdo kohë,
Dyfek i Shqipërisë,
Gjak e djersë ujite,
Rrënjët e lirisë.
Kënga ulërimë,
Si gjithë jeta jote,
Ky bilbil Demiri,
Qante a këndonte?!
Gratë lule-shkëmbi,
Si sorkadhe mali,
Fjalën mjalt’, të ëmbël,
Vallë, kush ta fali?
Perëndia jote,
Ishte e mbeti miku,
Derë e zemër hapur,
Dhe në kohë rreziku.
Kokulur në punë.
Plot besim te shteti,
Po kur ngrite kokën,
Kazma lart ç’të mbeti!
Gurr’ e Qafës së Martës,
Kjo rakia jote,
Me gjizë e me qepë,
Zemra të këndonte.
O vise të ashpra,
O njerëz të mirë,
O male të larta,
Vallë si qenkam pirë?!